Covid & Property 4: Woningmarkt en Unibail-Rodamco in een carrousel

Vastgoed heeft te maken met de lange termijn, maar ook op de korte termijn kun je er rijk van worden, bijvoorbeeld door speculatie in het aandeel Unibail-Rodamco-Westfield.

Dinsdag verwonderde ik mij in deze rubriek erover dat de koers zo onderuit ging, terwijl het fonds een hoge intrinsieke waarde vertegenwoordigt. Deze rubriek wordt niet door beursjongens gelezen, dus implodeerde de koers woensdag verder in tot € 50, terwijl het aandeel eerder de € 160 heeft getikt.

Gisteren, eindelijk, veerde de koers met 15% op. De opleving was te danken aan de mededeling over meer dan tien miljard aan zekerheden – een directie die voorleest uit eigen werk. Goed getimed, goed gebracht, maar niet nieuw voor mensen die het bedrijf kennen. Je snapt de weerzin van sommige institutionele beleggers tegen beursnoteringen, want die miljarden die er de ene dag bij komen, verdampen de volgende dag even snel.

Met de werkelijkheid heeft dat soms weinig te maken. Dat de afgelopen dagen dramatisch zijn voor Europese retailers ziet iedereen. Dat deze klanten van Unibail de geplande huur niet zullen realiseren, rechtvaardigt een koerscorrectie. Je hoeft ook niet in een glazen bol te turen om te voorspellen dat het grootste investeringsproject van Unibail, The Mall of the Netherlands, vertraging op gaat lopen. Dat is geen rechtvaardiging van deze koersuitslagen, maar ik vermoed dat het nog onrustig blijft. Volgende week, op 24 maart, gaat Unibail-Rodamco-Westfield dividend uitkeren (aangekondigd was € 5,4). Daarmee zou zelfs met de gestegen slotkoers van gisteren nog een dividend rendement kunnen worden gehaald van 18,6%. Ik ben alleen geen beleggingsadviseur en ook niet van plan dat te worden, dus bedenk dat zelfs de koersverliezen van Unibail geen garantie zijn voor een gezond toekomstig rendement.

Huizenmarkt
Na deze beurspaniek terug in de klei van het land. Daar slaat nu ook de angst toe op de huizenmarkt. ‘Woninggekte bekoelt’, aldus De Telegraaf en ‘Nu de huizenmarkt nog’, kopt het Financieele Dagblad.

Hier wordt korte en lange termijn door elkaar gehaald. In de laatste twee weken zijn een kwart minder huizen te koop gezet, zo laat de NVM weten. Dat kortetermijneffect valt te verwachten: een appeltaart bakken is in corona-tijd niet voldoende om kopers te trekken. Maar als mensen straks weer kunnen winkelen en werken, dan willen ze ook weer goed wonen. Dat laatste was voor de corona-uitbarsting al niet mogelijk door een tekort aan bouwlocaties, te trage procedures, te kort aan bouwcapaciteit en nog een serie oorzaken. Schaarste blijft. Er is één gevaar dat de woningmarkt kan infecteren: een hogere hypotheekrente. De Hypotheker zinspeelt daarop, maar dat staat haaks op de ECB, die miljarden pompt in de economie met banken die zich coulant willen opstellen. Rabo’s topman Draijer zei vrij vertaald dat bij de vorige crisis de banken het probleem waren, maar dat zij nu de oplossing bieden. Bij dat statement past het niet om vervolgens de woonconsument aan te pakken. Voor corona was de starter al op kosten gejaagd. Een starter moet verplicht fors sparen voor zijn pensioen, bijdragen aan AOW en ook nog eens volledig zijn huis verplicht aflossen in dertig jaar. Dat is een onlogische lastendruk voor werkenden. Financiers kunnen creatiever omgaan met die aflossingseisen, zodat starters na overwinning van het coronavirus weer kunnen wonen. De kunst zal zijn om in de tussentijd te blijven ontwikkelen. Overal zijn coronaproblemen, maar uitgerekend de woningmarkt is redelijk resistent.