Fons Beekwilder werkt bij ING als hoofd Regulatory Projects & Operations voor de sector Real Estate, Infrastructure and Construction.
Gepubliceerd in PropertyNL Magazine nr. 6, 26 juni 2020
Voor zijn afstudeerscriptie van de MRE-opleiding onderzocht hij het risico dat vastgoedfinanciers lopen door de verplichte energielabels voor kantoren in 2023 (label C) en 2030 (label A).
ING heeft zich ten doel gesteld vastgoedklanten te helpen met het vergroenen van hun portefeuilles. De financieringsportefeuille van ING bestaat al voor een groot deel uit panden met een A-, B- of C-label en voldoet daarmee dus al aan het verplichte C-label in 2023. Beekwilder: ‘Als je iets verder inzoomt, blijkt het absolute risico voor de bank nog lager te liggen. Er zijn slechts enkele objecten waarvan je je kunt afvragen of die ooit zullen voldoen aan de wetgeving. Diversificatie blijkt ook een aanzienlijk risicoverlagend effect te hebben. Ook Rabobank en ABN Amro zeiden tijdens het onderzoek hetzelfde te verwachten voor hun portefeuilles.’
Beekwilder noemt de energielabelwetgeving een soort proeftuin voor de overheid, een middel om de transitie naar een duurzame leefomgeving in gang te zetten. ‘Banken hebben hier vervolgens een sturende rol in genomen door hun klanten de inzichten en middelen te geven om deze transitie daadwerkelijk te starten en hen concreet te helpen met de uitvoering. Dit blijkt bijzonder effectief. Het risico voor de vastgoedfinanciers, de vastgoedmarkt en de Nederlandse economie is beperkt.’
Dat ligt mogelijk anders wanneer het verplichte A-label in werking treedt in 2030, aangezien dit substantiële investeringen vereist van beleggers, denkt Beekwilder. ‘Uit het onderzoek blijkt dat het lastig is scenario’s voor een langere periode te maken. Duurzaamheidswetgeving is bovendien aan verandering onderhevig. Zo wordt er steeds meer waarde gehecht aan ‘daadwerkelijk energiegebruik’ in plaats van aan het energielabel. Data hierover zijn echter nog beperkt beschikbaar. Banken, overheid, toezichthouders en taxateurs kijken nog met een traditionele bril naar het vastgoed.’
