Victor Everhardt (56) was directeur Platform31 (stichting voor stedelijke en regionale ontwikkeling) en is nu voorzitter Divosa (vereniging voor gemeentelijke directeuren in het sociaal domein).
Waarom ben je overgestapt van Platform31 naar Divosa? Allebei netwerkorganisaties, de één voor stedelijke ontwikkeling, de ander in het sociaal domein.
‘Ik kreeg de vraag of ik geïnteresseerd was in deze rol. En ja, het sociaal domein blijft toch altijd mijn favoriet. Sinds tien jaar zijn gemeenten verantwoordelijk voor zaken als participatie, jeugdzorg en maatschappelijke ondersteuning. Hoe kunnen we dat beter laten landen? Daar ga ik bij Divosa mijn schouders onder zetten. Er blijft een link met de gebouwde omgeving: een dak boven je hoofd is de eerste zorg voor mensen die het moeilijk hebben. En hoe organiseer je bijvoorbeeld nieuwe woonvormen voor ouderen, waarmee meteen ook doorstroom op gang komt voor jongeren? Wat dat betreft kom ik nooit los van stenen.’
Hoe ben je destijds in de vastgoedhoek terechtgekomen?
‘In 2010 werd ik wethouder in Utrecht. Ik kreeg twee grote portefeuilles: het sociaal domein en de ontwikkeling van het stationsgebied. Dat was toen behoorlijk verloederd, met onder meer de bekende junkentunnel onder Hoog Catharijne. Ik zag meteen een link, want ik kwam van het Trimbos Instituut, dat onderzoek doet naar alcohol- en drugsbeleid. De gebouwde omgeving was voor mij toen nog onbekend terrein. Hoe bepalend die is voor de leefbaarheid, leerde ik in die tijd. Ik heb er hard aan gewerkt om het stationsgebied met water, een plein en woningbouw onderdeel van de stad te maken.’
Je hebt ook in Utrecht gestudeerd, rechten en geschiedenis. Had je de publieke zaak altijd al in het vizier?
‘Het intrigeerde me toen vooral hoe besluitvorming werkt. Eind jaren negentig werd ik beleidsmedewerker drugs- en alcoholbeleid bij het ministerie van VWS. Het bleef soms onduidelijk hoe besluiten tot stand kwamen, zelfs toen ik stappen maakte in de hiërarchie. Maar het was een prachtige tijd. De Nederlandse drugsaanpak was in die tijd vooruitstrevend. Dan mocht ik in VN-verband ons gezondheidsbeleid verdedigen. In New York vertelde ik over het ruilen van vuile heroïnespuiten voor schone exemplaren voor de gezondheid van de gebruiker, met een Amerikaan tegenover me die in drugs hel en verdoemenis zag.’
Hoe ben je daarna in de gemeentepolitiek beland?
‘Ik had altijd al de ambitie om het stadhuis van Utrecht binnen te lopen. De praktijk trok. Van mijn baas bij VWS heb ik geleerd hoe belangrijk het is om te weten wat er concreet gebeurt met beleid. Luisteren naar wat mensen nodig hebben, ligt me meer dan hoogdravende politieke discussies voeren. Ik was al jaren lid van D66. In Den Haag stond de partij een tijdje bekend als Doei66, maar in 2010 wonnen we in Utrecht negen zetels. Ik kreeg volksgezondheid en welzijn in portefeuille, en begon vanaf toen dus ook het stenen stapelen te waarderen.’
Ga je die stenen niet missen in je nieuwe functie?
‘Natuurlijk. Al blijft het ook in het sociaal domein ‘housing first’. Mooi van de bouw is dat het een praktische wereld is. Niet nóg eens vergaderen, gewoon aan de slag nu. Die ‘can do’-mentaliteit neem ik mee.’
Divosa zit in Utrecht; ga je voortaan met de fiets naar je werk?
‘Zeker. Elke ochtend fiets ik langs de Oudegracht, een voorrecht. Al moet ik als voorzitter natuurlijk ook vaak naar Den Haag en andere steden. Dat doe ik met de trein en de OV-fiets. In de auto zit ik mijn tijd te verdoen, terwijl ik in de trein kan lezen en werken.’
Stel dat je over een tijdje gebeld wordt voor een ministerspost, hoe zou je dat vinden?
‘Eervol natuurlijk. Maar de vraag zou zijn: hoeveel speelruimte krijg je in die positie om dingen in de praktijk ten goede te veranderen? Op de winkel passen of alleen maar bezuinigingen om te bezuinigen, nou nee. Ik voel de urgentie om de wereld er beter uit te laten zien. Ik heb geen tijd om vier jaar te palaveren over drie keer niks. Ik wil een verschil kunnen maken in de levens van mensen.’
Gepubliceerd in PropertyNL Magazine nr. 2, 28 februari 2025
